Premillennialisme is de opvatting dat de wederkomst van Christus zal plaatsvinden voorafgaand aan Zijn duizendjarig koninkrijk, en dat het duizendjarige koninkrijk een letterlijke 1000-jarige regering van Christus op aarde is. Om de passages in de Schrift die te maken hebben met eindtijdgebeurtenissen te begrijpen en te interpreteren, zijn er twee dingen die duidelijk moeten worden begrepen: een juiste methode om de Schrift te interpreteren en het onderscheid tussen Israël (de Joden) en de gemeente (het lichaam van alle gelovigen in Jezus Christus). Ten eerste vereist een juiste methode om de Schrift te interpreteren dat de Schrift geïnterpreteerd wordt op een manier die consistent is met zijn context. Dit betekent dat een passage moet worden geïnterpreteerd op een manier die consistent is met het publiek waaraan het is geschreven, met degenen waarover het is geschreven, door wie het is geschreven, enzovoort. Het is van cruciaal belang om de auteur, het beoogde publiek en de historische achtergrond van elke passage die wordt geïnterpreteerd, te kennen. De historische en culturele setting zal vaak de juiste betekenis van een passage onthullen. Het is ook belangrijk om te onthouden dat de Schrift de Schrift interpreteert. Dat wil zeggen dat een passage vaak een onderwerp behandelt dat ook elders in de Bijbel wordt behandeld. Het is belangrijk om al deze passages consistent met elkaar te interpreteren. Ten slotte, en het allerbelangrijkste, moeten passages altijd in hun normale, regelmatige, duidelijke, letterlijke betekenis worden opgevat, tenzij de context van de passage aangeeft dat het figuurlijk van aard is. Een letterlijke interpretatie sluit de mogelijkheid van het gebruik van stijlfiguren niet uit. Het moedigt de tolk eerder aan om geen figuurlijke taal in de betekenis van een passage te lezen, tenzij het passend is in die context. Het is cruciaal om nooit een 'diepere, meer spirituele' betekenis te zoeken dan wordt gepresenteerd. Het vergeestelijken van een passage is gevaarlijk omdat het de basis voor nauwkeurige interpretatie van de Schrift naar de geest van de lezer beweegt. Dan kan er geen objectieve standaard voor interpretatie zijn; in plaats daarvan wordt de Schrift onderworpen aan ieders eigen indruk van wat het betekent. Twee Petrus 1: 20-21 herinnert ons eraan dat “geen profetie van de Schrift tot stand kwam door de eigen interpretatie van de profeet. Want profetie had nooit zijn oorsprong in de wil van de mens, maar mensen spraken van God zoals ze werden meegevoerd door de Heilige Geest. " Als we deze principes van Bijbelinterpretatie toepassen, moet men zien dat Israël (de fysieke nakomelingen van Abraham) en de gemeente (alle nieuwtestamentische gelovigen) twee verschillende groepen zijn. Het is cruciaal om te erkennen dat Israël en de gemeente verschillend zijn, want als dit verkeerd wordt begrepen, zal de Schrift verkeerd worden geïnterpreteerd. Bijzonder vatbaar voor verkeerde interpretatie zijn passages die gaan over beloften die aan Israël zijn gedaan (zowel vervuld als onvervuld). Dergelijke beloften mogen niet op de gemeente worden toegepast. Onthoud dat de context van de passage zal bepalen aan wie het is gericht en zal verwijzen naar de meest correcte interpretatie. Met die concepten in gedachten kunnen we naar verschillende passages van de Schrift kijken die de pre-millenniale visie produceren. Genesis 12: 1-3: “De HEER had tegen Abram gezegd:‘ Verlaat uw land, uw volk en het huis van uw vader en ga naar het land dat ik u zal tonen. Ik zal je tot een groot volk maken en ik zal je zegenen; Ik zal uw naam groot maken, en u zult een zegen zijn. Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt, zal ik vervloeken; en alle volken op aarde zullen door u gezegend worden. '' God belooft Abraham hier drie dingen: Abraham zou veel nakomelingen hebben, deze natie zou een land bezitten en bezetten, en een universele zegen zal over de hele mensheid komen uit de lijn van Abraham (de Joden). In Genesis 15: 9-17 bekrachtigt God Zijn verbond met Abraham. Door de manier waarop dit wordt gedaan, legt God de volledige verantwoordelijkheid voor het verbond op Zichzelf. Dat wil zeggen, er was niets dat Abraham kon doen of nalaten dat het verbond dat God sloot ongeldig zou maken. Ook in deze passage worden de grenzen vastgesteld voor het land dat de Joden uiteindelijk zullen bezetten. Zie Deuteronomium 34 voor een gedetailleerde lijst van de grenzen. Andere passages die gaan over de belofte van land zijn Deuteronomium 30: 3-5 en Ezechiël 20: 42-44. In 2 Samuël 7:10-17 zien we de belofte die God aan koning David deed. Hier belooft God David dat hij nakomelingen zal hebben, en uit die nakomelingen zal God een eeuwig koninkrijk vestigen. Dit verwijst naar de heerschappij van Christus tijdens het millennium en voor altijd. Het is belangrijk om in gedachten te houden dat deze belofte letterlijk moet worden nagekomen en nog niet heeft plaatsgevonden. Sommigen zouden geloven dat de heerschappij van Salomo de letterlijke vervulling van deze profetie was, maar daar is een probleem mee. Het gebied waarover Salomo regeerde, wordt tegenwoordig niet door Israël bewoond, en evenmin regeert Salomo tegenwoordig over Israël. Bedenk dat God Abraham beloofde dat zijn nakomelingen voor altijd een land zouden bezitten. Ook zegt 2 Samuël 7 dat God een koning zou geven die voor eeuwig zou regeren. Salomo kon geen vervulling zijn van de belofte aan David. Daarom is dit een belofte die nog moet worden vervuld. Nu met dit in gedachten, onderzoek wat er in Openbaring 20:1-7 staat. De duizend jaar die herhaaldelijk in deze passage wordt genoemd, komt overeen met Christus 'letterlijke 1000-jarige regering op aarde. Bedenk dat de belofte die aan David werd gedaan met betrekking tot een heerser letterlijk moest worden vervuld en nog niet heeft plaatsgevonden. Het pre-millennialisme ziet deze passage als een beschrijving van de toekomstige vervulling van die belofte met Christus op de troon. God sloot onvoorwaardelijke verbonden met zowel Abraham als David. Geen van deze verbonden is volledig of permanent vervuld. Een letterlijke, fysieke heerschappij van Christus is de enige manier waarop de verbonden kunnen worden vervuld zoals God had beloofd. Door een letterlijke interpretatiemethode op de Schrift toe te passen, komen de stukjes van de puzzel samen. Alle oudtestamentische profetieën over Jezus' eerste komst werden letterlijk vervuld. Daarom mogen we verwachten dat de profetieën over Zijn tweede komst ook letterlijk in vervulling gaan. Pre-millennialisme is de enige visie die overeenkomt met een letterlijke interpretatie van Gods verbonden en eindtijdprofetie.